از آنجا كه كندو از ریوهای تعلیماتی كنجوتسو منتج شده است و به خاطر اینكه حالت مبارزاتی همگانی ندارد، تعداد مناطق مشخص شده برای برش یا حمله به چند وضعیت محدود است، بدین قرار:
1- شومن، برشی عمودی كه به وسط پیشانی اصابت می كند.
2- هیداری من، برش عمودی در شقیقه چپ.
3- میگی من، برش عمودی در شقیقه راست.
از آنجا كه كندو از ریوهای تعلیماتی كنجوتسو منتج شده است و به خاطر اینكه حالت مبارزاتی همگانی ندارد، تعداد مناطق مشخص شده برای برش یا حمله به چند وضعیت محدود است، بدین قرار:
1- شومن، برشی عمودی كه به وسط پیشانی اصابت می كند.
2- هیداری من، برش عمودی در شقیقه چپ.
3- میگی من، برش عمودی در شقیقه راست.
4- میگی دو، برش متمایل به پایین در سمت راست زره سینه.
5- گیاكودو، حالتی مشابه حالت بالا ولی در سمت چپ زره سینه (كه ندرتاً استفاده می شود).
6- كوته، برش مچ یا پایین ساعد دست راست.
7- هیداری كوته، برش مچ یا پایین ساعد دست چپ ( این ضربه وقتی قانونی است كه دست تا موازات شانه یا بالاتر رفته باشد).
8- تسوكی، ضربه مستقیم به گلو برای ضربه زدن به ریش حریف.
برش این نقاط دقیق فقط تك به تك به مبتدی آموخته می شود ولی بعد از گذشت زمان می تواند انتخاب كند و نقطه دلخواه را دقیقاً برش دهد.
این امر به هیچ وجه نمی تواند از طریق ظاهر سازی، مؤثر بودن كندو را به عنوان یك نظام مبارزه كاهش دهد. از جهت دیگر شمشیر زن آموزش دیده می تواند هر قسمت از بدن حریف را كه بخواهد بدون اندك درنگی برش دهد. به طور خیلی ساده اینها هدفهایی هستند كه می توان با ضربه به آنها حریف را از كار انداخت. در مسابقات كندو تمام این هدفها از امتیاز یكسانی برخوردار هستند و یك برش موفق یك امتیاز به ارمغان خواهد آورد.
برش چه در تمرین انجام شود چه در مسابقه، همیشه مستلزم چند معیار اصلی است. شكل عمومی باید صحیح باشد، برشی كه انجام می شود باید با قسمت صحیح شمشیر اجرا گردد. برش باید دقیقاً به یك هدف خاص برسد. باید حركت پا وجود داشته باشد. شینای نباید در نزدیكی هدف به شمشیر حریف بخورد و باید برش همراه با كیای باشد.
پنچاک سیلات