هاپکیدو

          atta 
            بازدید : 156
          
           نظرات (0)
        

پس از بررسی و مطالعه بسیاری از رشته های رزمی درکشورهای گوناگون، جای رشته های رزمی مربوط به کشور کره بسیار خالی به نظر می رسید لذا برای ایفای دین به بنیانگذاران این رشته ها لازم گردید که درباره مهمترین آنها مطالبی ارایه گردد.

بزرگترین مانع در این راه، زمانی بروز نمود که با تفاوت واژگان در زبان کره ای و لزوم پیدا کردن معادلهای آن در زبانهای ژاپنی و چینی، همچنین عدم آشنایی کافی با تاریخ کشور کره مواجه گردیدم. سرانجام (هرچند با مرارت بسیار) این امکان حاصل شد تا با بررسی کامل از منابع مختلف (که در برخی از آنها آثار تعصبات شخصی نویسندگان کره ای بوضوح قابل ملاحظه بود) و سپس با مقایسه آنها با یکدیگر و برگزیدن متون معتبر بويژه در مورد منشاء رشته های رزمی آن کشور، مطالب مفیدی حاصل آید که مجموعاً در سه مقاله با عناوین: "هاپکیدو"، "کوک سول وان" و "هوا رانگ دو" خدمت دوستان گرامی ارايه خواهد شد. در هر زمان که لزوم بکاربردن واژگان معادل احساس گردیده، سعی شده در استفاده ازآنها کوتاهی نگردد تا هنرجویان رشته های ژاپنی و چینی نیز با معادل دقیق آنها در رشته خود آشنا گردند ولی مسلماً این کار نیز خالی از اشکال نبوده و درخور انتقاد و راهنمایی توسط دیگران خواهد بود.

و اما - هاپکیدو هنر رزمی پویا و چند رگه مربوط به کشور کره می باشد. این هنر رزمی نوعی از دفاع شخصی است که بر تکنیکهای مورد استفاده در دیگر هنرهای رزمی مانند: لگدها، مشت ها و قفل مفاصل بنا گردیده است. همچنین در این رشته از سلاحهای سنتی رشته های دیگر همچون: شمشیر، نانچاکو، چوب کوتاه و بلند، طناب و عصا استفاده می گردد.

هاپکیدو از هر دو نوع فاصله مبارزاتی کوتاه و بلند استفاده می کند. به این صورت که از لگدهای پرشی و ضربات دست انفجاری در فواصل بلند تر و از قفل مفاصل و پرتابها در فواصل کوتاه بهره می برد. هاپکیدو بر اصولی همچون: حرکات چرخشی (اقتباس شده از تکواندو)، عدم مقاومت در برابر نیروی حریف (اقتباس شده از آیکیدو) و مهار حریف (اقتباس شده از جوجیتسو و جودو) تاکید ویژه دارد. این هنر از رشته ژاپنی "دایتو ریو آیکی جوتسو" بر گرفته شده است.

پایه گذار این رشته "چوا یونگ سول" پس از جنگ جهانی دوم از ژاپن به کره بازگشت در حالی که حدود 30 سال را در آن کشور سپری نموده بود. او پس از بازگشت از ژاپن رشته "دایتو ریو آیکی جوتسو" را با هنر های رزمی هم زمان با آن در کشورکره همچون: "تائه کیه اون" و "تانگ سو دو" ترکیب نمود.

نام این هنر برگرفته از تلفظ و نوشتارِ زبان چینی برای نگارش واژه ژاپنی "آیکیدو" است. در واقع گفته می شود که ژاپنی ها بعد از سال 1945 برای روان سازی و آسان نمودن تلفظ حروف در زبان خود به تغییراتی در زبان ژاپنی دست زدند که این تغییرات تلفظی، به تبدیل واژه "هاپکیدو" به "آیکیدو" در زبان ژاپنی منجر گردید. ولی در زبان کره ای و چینی همان تلفظ ثقیل تر باقی ماند.

این نام از سه بخش تشکیل شده است که : "هاپ" به معنی ترکیب و "کی" به معنی نیروی درونی (معادل چی در زبان چینی) و "دو" به معنی روش است و معنی کلی آن همانند معنای آیکیدو بصورت "روش هماهنگی و ترکیب انرژی درونی" تعبیر می شود. این رشته در عین حال تفاوتهای بارزی با آیکیدو بويژه در نحوه عکس العملها و نوع اجرای تکنیکها دارد.

تاریخچه:

شکل گیری هاپکیدوی امروزی مرهون تعدادی از رزمی کاران کشورکره بويژه در زمانی است که کره توسط ژاپن اشغال شده بود. در زمان حضور "چوا یونگ سول" در ژاپن، او در سن 11 سالگی بوسیله استاد "تاکدا سوکاکو" به شاگردی پذیرفته شد و به نام ژاپنی "یوشیدا آساکو" ملقب گردید. او در مدرسه "تاکدا" در منطقه "آکیتا" به مدت 30 سال در کوهستان "شین سو" به فراگیری "دایتو ریو آیکی جوتسو" مشغول بود و به اعتقاد تاکدا بهترین شاگرد او محسوب می شد بطوریکه بعنوان دستیار آموزشی تاکدا فعالیت می نموده است. سول پس از 30 سال به کره بازگشت و مشغول تدریس دایتو ریو گردید.

اولین شاگرد "چوا یونگ سول" در کره "سئو بوک سه اوب" نام داشت و وقتی که برای آموزش نزد سول آمد دارای کمربند مشکی در رشته جودو بود و با ترکیب تکنیکهای جودو، استاد خود را در ارتقاء هنر رزمی و ایجاد هنر رزمی "هاپکیدو" یاری نمود. از شاگردان دیگر سول می توان به: چی نیل چانگ، جی هان جائه (محافظ شخصی رئیس جمهور کره "پارک جئونگ هی" و تنها دارنده دان 14 هاپکیدو در جهان)، سئو این هیوک (پایه گذار کوک سول وان) و جو بانگ لی (پایه گذار هوا رانگ دو) اشاره نمود.

در واقع الحاق ضربات مشت و لگد به هاپکیدو و شکل گیری هاپکیدوی امروزین در سال 1957 را به "جی هان جائه" نسبت می دهند. جی هان جائه در سال 1984 به آمریکا عزیمت کرد و سبک "سین مو هاپکیدو" را در آنجا پایه گذاری نمود. او علاوه بر اشتغال به حرفه بادیگاردی، در فیلمهای رزمی "بانوی کونگ فو" و "بازی با مرگ" به همراه بروسلی به هنر نمایی پرداخت.

اصول:

در هاپکیدو تکنیکهای نرم و سخت در کنار یکدیگر بکار می روند و آمیزه ای از سختی و نرمی در این رشته استفاده می گردد. در اجرای تکنیکهای سخت بر اجرای چرخشی تکنیکها بیشتر از اجرای خطی آنها تاکید شده است. با وجود تفاوت اجرای تکنیکها در مدارس هاپکیدو (کوان) سه اصل اساسی در این هنر مشترک است:

1- عدم مقاومت در برابر نیروی حریف (هوا)

2- استفاده از حرکات چرخشی (وون)

3- رعایت انعطاف و حرکت موج وار (یو)

رعایت اصل اول به ریلکس بودن بدن و مقاومت نکردن مستقیم در برابر حریف تعبیر می شود. اصل دوم برای کسب انرژی ناشی از تبدیل حرکت خطی حریف به حرکت دورانی و در نتیجه استفاده از نیروی او طراحی شده است. در اینجا به حریف بعنوان منبع انرژی نگریسته می شود و هر چه حریف قویتر باشد منبع انرژی بیشتر خواهد بود ( اصل بسیار شاخص و کاملاً علمی که در هنرهای اصیل ژاپن پایه گذاری گردیده است). اصل سوم بر شبیه سازی جریان آب در اطراف یک سنگ در مبارزه و تقسیم نیرو برای بخشهای گوناگون استوار است.

تکنیکها:

در هاپکیدو از تکنیکهای ضربه ای، قفل مفصلی و پرتابی استفاده می شود. در برخی از سبکهای آن از مبارزه بر روی زمین نیز استفاده می گردد ولی بر خلاف رشته جوجیتسو در این رشته (هاپکیدو) بر تکنیکهای رهایی و فرار از روی زمین و بازگشت به مبارزه در حالت ایستاده تاکید شده است.

در زبان کره ای تکنیک را "سول" (همانگونه که در واژه "کوک سول وان" مشاهده می شود) یا "سول جی" اتلاق می کنند و به همین ترتیب برای تکنیکهای دفاع شخصی از واژه "هوشین سول" استفاده می گردد.

روند معمول در هاپکیدو استفاده از لگد برای دور نگه داشتن حریف است و استفاده از تکنیکهای دیگر مانند قفل و پرتاب حریف برحسب موقعیت انجام می گیرد. در هاپکیدو از نقاط فشار که در زبان کره ای "هیه اول" نامیده می شود نیز استفاده می کنند. ضربه زدن به این نقاط برای ازکار انداختن موقت حریف جهت اجرای تکنیکهای دیگر است. اجرای فرم نیز در این رشته وجود دارد و "هیه اونگ" (معادل کاتا در زبان ژاپنی) نام دارد.

بدلیل تاثیر "تکواندو" در شکل گیری هاپکیدو، انواع گوناگونی از لگدها را در "هاپکیدو" مشاهده می کنیم که شامل: لگدهای کم ارتفاع برای بخشهای زیرین قفسه سینه مانند شکم و بیضه ها، لگدهای جاروبی برای درو کردن، لگدهای دورانی، لگد به سمت عقب و جوانب می باشد. لگدهایی که "چوا یونگ سول" بکار می برد بیشتر لگدهای با ارتفاع کم بودند اما به تدریج استفاده از لگدهای بلند و پرشی در هاپکیدو (بويژه توسط "جی هان جائه" و "کیم مو هونگ" از شاگردان سول و "کیم چونگ سانگ" پایه گذار سبک "جانگ مو وون هاپکیدو") گسترش یافت.

ضربات دست در این رشته بیشتر برای خسته کردن حریف کاربرد دارد. در هاپکیدو برای ضربات دستی که با تمرکز انرژی بر روی دستها انجام می گردد و "ضربه دارای روح" نامیده می شود تاکید می نمایند. ضربات دست علاوه بر مشت شامل ضربات با انگشتان و کف دست و پنجه نیز می گردد. انجام دفاع با دستان نیز از تکنیکهای این رشته است که "ماکو چیگی" نام دارد.

تکنیکهای قفل مفصلی هاپکیدو تماماً از رشته "دایتو ریو آیکی جوتسو" اقتباس شده است. البته در دایتو ریو بر قفل مفاصل کوچک تاکید می گردد ولی در هاپکیدو از قفل مفاصل بزرگتر نیز استفاده می شود. به اینصورت که نیرو در جهت حرکت مفاصل و بیش از محدوده چرخش طبیعی آن اعمال می گردد یا در مخالف جهت طبیعی نیرو و تغییر جهت اعمال می شود. این روش در رشته های چینی بنام "چین نای" معروفند و شامل قفل بازو، قفل آرنج و قفل مچ دست می باشند.

تکنیکهای پرتابی شامل تکنیکهایی هستند که بدون استفاده از فشار بر مفاصل و با استفاده از تخریب تعادل حریف، باعث پرتاب او می گردند. این نوع تکنیکها را در زبان کره ای "یودو" ( معادل واژه ژاپنی جودو) می نامند. (هر چند که در زبان ژاپنی این نوع تکنیکها را "وازا" نامیده می شود) این بخش از تکنیکهای هاپکیدو مدیون "سئو بوک سه اوب" شاگرد اول "چوا یونگ سول" است که تکنیکهای جودو را با هاپکیدو ممزوج نمود.

در مراحل آموزشی به هنر جویان هاپکیدو، نحوه مبارزه با حریفان مسلح به انواع سلاحها آموخته می شود. در مراحل بعد از کمربند مشکی مبارزه با انواع سلاحها مانند: چاقو (کال)، باتوم (جونگ بونگ)، چوب کوتاه (دان بونگ)، چوب بلند (جانگ بونگ) و عصا (جی پانگ یی) آموزش داده می شود.

برچسب ها هاپکیدو ,

ارسال نظر برای این مطلب